Odważyłam się do Was napisać po dość długim czasie spędzonym na przemyśleniach czy warto i czy jest sens. Jestem byłą mieszkanką parafii Kałuszyn, która dość często odwiedza rodzinne strony i groby swoich bliskich pochowanych na cmentarzu w Kałuszynie. Odwiedzając Kałuszyn staram się również odwiedzać mój dawny parafialny kościół i jeżeli tylko jest to możliwe uczestniczyć w nabożeństwie

Grzechy Kałuszyna

Będąc na niedzielnych mszach zawsze mam okazję usłyszeć kilka ciepłych słów od ks. proboszcza na temat pozytywnych zmian dokonujących się w Kałuszynie. I właściwie, wedle słów kapłana, można dojść do wniosku, że Kałuszyn jest niczym słoneczna wyspa na ponurym morzu polskiej szarości. W ostatnią niedzielę z pompą otwierano nową lecznicę i oczywiście fakt ten musiał zostać odpowiednio zaakcentowany na mszy za parafian. Dziwne tylko, że dość znaczna część mieszkańców po tejże mszy komentowała, że lecznica jak zwykle na kredyt zrobiona i że ciężko się jest tam zapisać, bo dzięki kontraktom z NFZ miejsca są wypełnione chorymi, nawet spoza powiatu. Wracając do tematu parafii, bardzo zastanawia mnie dlaczego tak zaangażowany w sprawy lokalnej gminy proboszcz przez kilka miesięcy nie poruszył sprawy krzyża i mogiły na targowicy. Dziwi mnie ta sprawa ponieważ w gazetach i telewizji pojawiły się materiały o profanacji tego miejsca. Moim zdaniem lokalny duchowny powinien być jedną z pierwszych osób, która powinna się odnieść do tak ważnej sprawy. Sytuacja ta może być zrozumiała chyba tylko wtedy, jeżeli ktoś jest w jakiś sposób powiązany z taką trudną sytuacją i chowa głowę w piasek. Na wspomnianym nabożeństwie usłyszałam również kilka uwag na temat porządków na cmentarzu i złym zachowaniu niektórych parafian niedbających o porządek na mogiłach. Były to bardzo cenne uwagi, gdyż opatrzone wykładem moralnych o poszanowaniu miejsc świętych i krzyża. Wracając do swojego domu, jadąc ulicą Warszawską w kierunku Mińska Mazowieckiego, tuż za ostatnimi zabudowaniami Kałuszyna (533 kilometr drugi słupek) musiałam zjechać na pobocze, aby odebrać telefon. Metr może dwa od krawędzi jezdni, w kępie krzaków zauważyłam piękny stary krzyż. Z jednej strony byłam zauroczona jego wyglądem, a z drugiej ogarnął mną wstyd i złość. W pierwszej chwili podeszłam i chciałam powyrywać rosnące wokół krzaki, ale okazało się, że tutaj to siekiera będzie za delikatnym narzędziem. Zniesmaczona odjechałam rozmyślając o mojej rodzinnej miejscowości i o tym co się dzieje w sercach moich krajan. Byłam pełna żalu, żalu do ludzi mi bliskich do ziemi z której pochodzę. W pewnym momencie do mojej głowy zaczęły dochodzić myśli zgoła odmienne. Z historii zaczęłam przypominać sobie fakty o wspaniałych kapłanach - Polakach, którzy przez stulecia podtrzymywali ogień wiary i polskości. Niestety nijak to się ma do postawy administratora parafii w Kałuszynie. Można ganić publicznie ludzi, za ich złe postępki, można narzekać, że młodzież nic nie warta, ale pytanie pozostaje takie, kto ma tym ludziom dać przykład i ich poprowadzić? Nie tylko co cztery lata do słusznego wyboru, ale w codziennym życiu, a na koniec do życia wiecznego...

Numer: 44 (891) 2014   Autor: MARY M.